Першым гімнам я быў пеў бульбу,
Спакусу дзеціньства, плод паслухмяных,
Цэладзённае сьвята бедных.
Бульба ёсьць плод наішляхетнейшы.
Вішня сьціпла, сьліва мае каменна сэрцэ,
У вертаградзе заўжды пьяны ветар скрыпаль.
Бульба ведае сколькі сьвятла
Ў плоднай цемры асемянелае,
Ды цалуе порах, у які Адам
зьвярнуўся.
На галодных правулках майго дзеціньства
Птушыны шлях быў бульбяным краем.
Верш Мейнкэ Каца з кнігі "Рокроўз" (1973).
Арыгінал:
Hymn to the Potato
O my first hymn was to the potato,
lure of my childhood, fruit of the humble,
the diurnal festival of the poor.
No fruit is noble as the potato.
Cherries are coy, plums have hearts of true stone.
The wind is a drunk fiddler at the grape.
The potato knows how much light there is
in the fertile darkness of seeded earth,
kissing the dust to which Adam returned.
On the hungry alleys of my childhood,
the Milky Way was a potato land.
No comments:
Post a Comment